Amsterdam

We weten het echt niet meer. Tenminste dat wordt mij duidelijk als ik hier mijn raam uit kijk. Ik zie een overvolle parkeerplaats bij het winkelcentrum Boven ’t Y (Buikslotermeerplein), gezinnen die gezellig met elkaar gaan shoppen en volle stoepen met mensen die onmogelijk anderhalve meter afstand kunnen houden. Aan de andere kant van de straat staat een Woonzorgcentrum: gesloten. De mensen die daar ‘gevangen’ in wonen, zien vermoedelijk met lede ogen aan dat hun medemensen de verspreiding niet actief proberen te voorkomen, waarmee de opening van het Woonzorgcentrum waarschijnlijk langer op zich laat wachten.

En op zich kan ik het wel voorstellen dat we even niet meer weten wat we moeten doen. Ook de overheid is nogal onduidelijk. We moeten zoveel mogelijk binnenblijven, maar mogen wel weer de kinderen naar school brengen. Ook mogen we niet naar de kapper, maar wel naar de Ikea. En we moeten 1,5 meter afstand houden om elkaar niet te besmetten, maar mondkapjes zouden onnodig zijn. De overheid is nogal wat onduidelijk en dan weten de mensen het natuurlijk ook niet meer.

Het Coronavirus is nog redelijk onbekend, en daarom zie je ook dat allerlei landen er anders mee omgaan. Ook Nederland weet al een tijd niet wat ze er mee aan moet. Na de eerste geruststellende berichten, sloeg de paniek toe en werd er toegewerkt naar groepsimmuniteit. Dat werd vervolgens weer losgelaten. Massaal testen en contactonderzoek werden als belangrijke voorwaarden voor versoepeling van maatregelen gesteld, maar komen niet van de grond. We zouden met een app verspreiding voorkomen. Ondertussen is het daarover weer stil en gaan we experimenten met wat we wel en niet kunnen doen.

Waar we middenin een gigantische gezondheidscrisis zitten, merk je dat er steeds meer gedaan wordt om een economische crisis te voorkomen. Maar hoe voorkom je dat? Moet je dan gaan winkelen bij de lokale winkelier waardoor je dan wel de deur uit moet en vaak meerdere winkels in moet? Of moet je juist jezelf isoleren om zodoende zo snel mogelijk het virus te verslaan? Een richting hierin kiezen is belangrijk. Aangezien onze regering dat niet doet, lijkt het alsof we allemaal maar individueel deze belangen moeten afwegen. En juist dat is vreemd, want degenen die zichzelf opsluiten offeren zich op voor de samenleving terwijl degenen die het iets minder nauw nemen daar ook van kunnen profiteren. Een makkelijke keuze dus als je enkel aan je eigenbelang denkt. 

De afgelopen weken zat ik netjes thuis te werken. Vele vergaderingen van achter de computer. Al merkte ik dat de groepsdruk ook steeds meer toenam om de deur uit te gaan. Het college ging af en toe weer live vergaderen, de media wilde toch af en toe een wethouder op camera en ook vanuit mezelf voelde ik grote drang om me weer in de stad te begeven. De verleidingen zijn groot, en natuurlijk kan een bezoekje aan een ruim en rustig park al prima. Maar verder vind ik het nog lastig, want hoe meer vrijheid ik me permitteer, hoe minder sommige andere mensen dat hebben.

Niet iedereen mag echter zelf kiezen. Sommige mensen moeten op pad, omdat ze de samenleving draaiende houden. Dank aan al die zorgmedewerkers, supermarktpersoneel, gemeentereinigers en hulpdiensten! Maar ook de oudere en ziekere mensen hebben geen keuze. Zij kunnen echt niet naar buiten. Hoe drukker het is bij het winkelcentrum Boven ’t Y en in de Ikea, hoe langer deze mensen hun vrijheid kwijt zijn. De solidariteit staat echt op het spel. En solidariteit kunnen we alleen krijgen als we er allemaal hetzelfde in zitten. Daarvoor is regie nodig: georganiseerde solidariteit. Als we vrijheid echt lief hebben, zorgen we dat zo snel mogelijk alle Nederlanders in gelijke mate vrijheid mogen ervaren, ook als dat zou betekenen dat we ons nu echt nog even moeten bedwingen. 

Laurens Ivens