Amsterdam

Stel, je woont met veel plezier op IJburg, aan de Nico Jessekade, en je wilt graag een steiger aanleggen voor je bootje. Je wens wordt breder gedeeld, dus samen met andere buurtbewoners dien je een burgerinitiatief in bij Stadsdeel Oost. Al snel blijkt dat het aanleggen van een steiger wat voeten in de aarde heeft, maar de deelraad staat er zeker positief tegenover, dus het lijkt hoopgevend. Nog even geduld dus! Maar bijna 3 jaar later, zit je op dinsdagavond weer bij de deelraad Oost om je aangepaste plan toe lichten. Na jaren ploeteren met langlopende procedures, vergunningsaanvragen, handhavingsverzoeken en bestemmingsplanwijzigingen is de realisatie van de steiger nog steeds niet in zicht. In de commissievergadering blijkt dat er weer een procedureel bezwaar is. Het besluit wordt nu over de verkiezingen getild en dan begint het hele circus opnieuw…

Voor mij is dit voorbeeld een prachtige illustratie van het falen van het stadsdeelstelsel. In de afgelopen twee jaar ben ik duoraadslid geweest in Amsterdam Oost. Helaas heb ik hier meer van dit soort voorbeelden gezien waaruit blijkt dat er een bestuurslaag is gecreëerd waar veel mensen in Oost vaak vooral last van hebben in plaats van profijt.

Dat blijkt ook uit de discussie rond het Diemerpark. Het stadsdeel vroeg de bewoners van IJburg een keuze te maken tussen twee alternatieven voor parkeerplaatsen in het Diemerpark. Maar toen een duidelijke meerderheid zich uitsprak voor één van de alternatieven, meldde wethouder doodleuk dat deze optie toch niet uitvoerbaar is. Weer stonden de bewoners met lege handen.

Het stadsdeelstelsel is ooit opgericht om de politiek dichter bij de mensen te brengen, maar heeft de kloof tussen de overheid en de mensen duidelijk niet weten te dichten. Regels en procedures, die misschien ooit met een goede reden zijn ingevoerd, zijn een eigen leven gaan leiden. Elk initiatief en elke vorm van betrokkenheid van mensen wordt bij voorbaat de kop ingedrukt, het stelsel werkt demotiverend in plaats van activerend: de menselijke maat is verloren gegaan. Mensen zijn ‘burgers’ geworden waar niet mee, maar óver gesproken wordt en waaróver besloten wordt. Door dit wij-zij (politici vs. burgers) denken is de kunst van het luisteren, aan beide zijden, verloren gegaan. Maar er is hoop.

Op 19 maart zijn er verkiezingen. De deelraden gaan plaats maken voor kleinere bestuurscommissies met minder bevoegdheden. De spannende vraag is natuurlijk of de bestuurscommissies gaan doen waar ze voor in het leven zijn geroepen: ogen en oren zijn van de gemeenteraad. Gaan ze naar de mensen in de buurten luisteren? Gaan ze mensen betrekken bij zaken die hun aangaan en hun belangen verdedigen in de Stopera? Of gaan ze toch weer politiek bedrijven? Ik laat geen traan om het verdwijnen van de deelraden en ik denk veel inwoners van Amsterdam Oost ook niet. De nieuwe bestuurscommissieleden krijgen de kans om inwoners écht invloed en zeggenschap te geven over hun eigen buurt. Laten we hopen dat ze die kans met beide handen aangrijpen.

Dessie Lividikou (duo-deelraadslid Oost)

Dit artikel verscheen 4 maart in Het Parool