h

"Mijn handen jeuken" (interview Laurens Ivens)

17 maart 2014

"Mijn handen jeuken" (interview Laurens Ivens)

SP-lijsttrekker Laurens Ivens: hoogste tijd dat de SP in het college komt

Hoe ben je politiek actief geworden? Kom je echt uit een rood nest?

"Het socialisme heb ik niet van huis uit meegekregen, maar wel het sociale, het je inzetten voor elkaar en voor anderen mensen. Ik ben geboren en getogen in Doetinchem en kom uit een protestants-christelijk gezin. Mijn vader is Zeeuws, mijn moeder Twents. Mijn moeder deed - en doet nog steeds - veel vrijwilligerswerk in de kerk, maar ook daarbuiten. Mijn vader was als leraar natuurkunde - hij is inmiddels met pensioen - altijd zeer betrokken bij het wel en wee van zijn leerlingen. Mijn politieke bewustwording begon eigenlijk toen ik economie ging studeren in Maastricht. Dat werd al snel een grote teleurstelling omdat ik er achter kwam dat de economische wetenschap uitgaat van vooronderstellingen die in de praktijk niet kloppen. De twee 'mooiste' vind ik: 'Meer is altijd beter' en 'Alles is in geld uit te drukken'. Maar hoe druk je 'meer geluk' of 'een betere toekomst voor onze kinderen' in geld uit? Daar kun je geen prijskaartje aan hangen!"

En toen werd je links?

"Nee, dat kwam iets later. In maart 1997 kwam ik aan het Damrak te wonen toen ik economie en politicologie ging studeren hier en daar werd ik pijnlijk geconfronteerd met de groeiende kloof tussen rijk en arm. De economie bloeide en the sky was the limit. Ik zag flitsende beurshandelaren lopen, maar ook bedelaars en de verloedering op de Wallen. Je struikelde op straat bijna over de zwervers en de drugsdealers - wat ik vanuit mijn Doetinchemse achtergrond schokkend vond. Toen kwam echt de verontwaardiging in mij naar boven: 'Jongens, dit kan toch niet! Is dit het soort samenleving dat wij willen?' Juist op dat moment had de SP een grote campagne; 'Nederland in tweeën'. Dat herkende ik, die tweedeling zag ik voor mijn neus op straat. Ik kan me nog heel goed een SP-bijeenkomst in Paradiso herinneren in het kader van die campagne. Het was volle bak. De zaal was in twee helften verdeeld, de ene helft met luxueuze, comfortabele stoeltjes, de andere met sobere klapstoeltjes. Na de pauze moest je dan van stoeltje wisselen. Ik vond dat prachtig! Dat je zo'n zwaar onderwerp als de tweedeling van Nederland op zo'n luchtige maar tegelijk rake manier aan de orde kon stellen! Toen ben ik SP-lid geworden, eerst nog passief, maar al snel werd ik actief in de Amsterdamse afdeling."

En toen kwam je in de gemeenteraad?

"Niet meteen. Dat was pas in 2006. Ik heb me toen wel afgevraagd: 'Welke bijdrage kan ik hier leveren? Wat kan ik persoonlijk toevoegen aan de fractie?' Voor mezelf werd toen snel duidelijk dat ik wel wat felheid in de fractie kon brengen en wat meer aandacht voor de haalbaarheid en betaalbaarheid van onze voorstellen. Dat waren voor mij toen heel belangrijke woorden: haalbaar en betaalbaar. Tegelijkertijd wilde ik laten zien dat die aandacht niet ten koste hoeft te gaan van de felheid en de gedrevenheid waarmee je politiek bedrijft.

Met welke boodschap wil je de komende verkiezingen winnen?

"Onze inzet is een sociaal Amsterdam. De afgelopen twintig jaar hebben D66, PvdA, GroenLinks en de VVD afwisselend het stadsbestuur gevormd, zonder dat het verschil zichtbaar was. Sociale huur wordt steeds zeldzamer, de armoede groeit, zorginstellingen gaan failliet of kunnen niet meer de zorg leveren die ze zouden moeten leveren. De partijen die de stad geregeerd hebben zijn vooral een doorgeefluik van de regering geweest. De bezuinigingen hebben ze vooral neergelegd bij de mensen die het toch al moeilijk hebben. Dat gaan wij dus niet doen. Als wij het stadsbestuur ingaan richten we ons op goede zorg voor iedereen, hoe moeilijk dat met het landelijke sloopbeleid van PvdA, VVD en D66 ook is. En we stoppen de sloop en verkoop van sociale huurwoningen, zeker in wijken waar al minder dan 50% sociale huur is. De wachtlijst is al 12 jaar lang. Steeds meer mensen zijn een veel te groot deel van hun inkomen aan hun huis kwijt. Dat moet echt anders. Wij investeren 100 miljoen in betaalbare huizen.

Je zegt: ‘De enige oplossing is bouwen, bouwen, bouwen.’ Maar hoe doe je dat midden in een economische crisis?

"Voorop gesteld, we worden door de regering van alle kanten dwars gezeten. Die 1,75 miljard aan huurbelasting die de corporaties moeten ophoesten, zit ons ontzettend dwars. Daarom maken wij er niet alleen een gemeentelijk maar ook een landelijk issue van. Wat ons betreft gaat het nu om de huurders tegenover de Haagse politiek. Willen we met z'n allen betaalbaar blijven wonen, dan moeten de plannen van het kabinet van tafel. Los daarvan heeft de gemeente nog steeds de ruimte om zelf woningen bij te laten bouwen. Je moet alleen de goede partijen bij elkaar zien te brengen. Corporaties en projectontwikkelaars zien de gouden bergen niet meer voor zich. Zij zitten nu met hun luxe grondposities te wachten tot het economisch ooit weer beter gaat. De woningmarkt heeft daar niets aan. Dus uiteindelijk moet de macht van de projectontwikkelaars en corporaties doorbroken worden door de gemeente die zelf de regie gaat voeren over de bouw van nieuwe woningen. Deze tijden vragen om een stadsbestuur met wethouders die lef hebben. Mijn handen jeuken om dit op te pakken!"

Is er nog wel geld om de armoede onder kinderen te bestrijden nu de gemeente aan alle kanten moet bezuinigen?

"Kijk, als we het geld dat van het Rijk komt met de kaasschaafmethode gaan verdelen over van alles en nog wat, dan komen we er niet. Wil je de kinderarmoede echt aanpakken, dan zul je het lef moeten hebben om politieke keuzes te maken. En het is echt hartstikke belangrijk. Een kwart van de kinderen in Amsterdam - een kleine 40.000 - groeit op in armoede. Dan hebben we het over sociale uitsluiting puur op basis van inkomen: geen lidmaatschap van een sportvereniging, geen schoolreisjes, niet alle schoolboeken kunnen kopen, enzovoort. Daar kunnen die kinderen niets aan doen, maar het benadeelt wel hun kansen op een betere toekomst. En we kunnen er zeker wat aan doen - als we tenminste de juiste beslissingen nemen. Wij zeggen: Bezuinig maar ergens anders op! Bijvoorbeeld de Singelgrachtgarage die ze in West willen gaan bouwen. Een prestigeproject dat miljoenen gaat kosten. Maar de buurt zit er niet op te wachten - die voert er zelfs actie tegen. Terwijl er juist in West veel te weinig speelruimte voor kinderen is. Het is een arme buurt. De huizen zijn er veelal klein, dus lekker rennen en spelen is moeilijk. Wat moeten ze dan? Naar Artis? Nou, dan moet je behoorlijk je portemonnee trekken. Ze kunnen naar TunFun bij het Waterlooplein, maar ook dat kost een aardige duit. Dus wat hebben die kinderen nodig? Extra speelplaatsen! Er moeten andere keuzes gemaakt worden. Het bestrijden van kinderarmoede is waar wij op inzetten, vanaf de straat, vanuit de raad en wat mij betreft ook vanuit de wethouderskamers."

U bent hier