Amsterdam

De roep om te gaan morrelen aan het aantal sociale huurwoningen in Amsterdam wordt steeds luider. Terwijl er nog een wachtlijst van zo'n tien jaar voor een sociale huurwoning is, schreeuwen partijen als VVD, D66 en PvdA om het hardst om het aantal sociale huurwoningen verder af te laten nemen. Zo mag het van de PvdA wel met een vijfde minder, de VVD wil het aantal sociale huurwoningen zelfs halveren. Deze partijen negeren volledig dat door de crisis de behoefte aan deze woningen - vooral door werkloosheid - alleen maar toeneemt. Het sociale Amsterdam waar plaats is voor arm en rijk dreigt met de afbraakplannen van bovenstaande partijen nog verder in gevaar te komen.

Wat de VVD betreft zijn mensen die in sociale huurwoningen wonen een rem op de groei van de stad. Deze partij is mensen met het inkomen van een thuiszorgmedewerker, een fietsenmaker of taxichauffeur liever kwijt dan rijk. Je moet het de partij nageven, daar zijn ze in ieder geval eerlijk over.

Wat de PvdA en D66 betreft gaan mensen met een inkomen tussen de 34.000 en 43.000 euro in een particuliere huurwoning (met een huur boven 681 euro per maand) of koopwoning wonen. Maar hoe moeten zulke gezinnen dat betalen? Een gezin met een bruto-inkomen van 43.000 per jaar ontvangt netto per maand ongeveer 2400 euro. Hiervan gaat volgens budgetvoorlichter Nibud ongeveer de helft op aan standaard levenskosten zoals brood op de plank of zorgverzekering. Een particuliere huurwoning kost al snel 950 euro per maand in Amsterdam. Een gezin houdt met zo’n hoge huur nog ongeveer 250 euro per maand over voor reiskosten, boeken, uitstapjes, vakantie, schoolgeld, cadeautjes en sport. Dat is al krap, maar bij een nog lager inkomen is dat gewoonweg onmogelijk. Daarom moeten er simpelweg goedkopere woningen beschikbaar zijn voor deze mensen.

Bovenstaande partijen lijken te zijn vergeten dat de wachtlijst voor een sociale huurwoning zo’n tien jaar is. Het verder beknibbelen op de huurwoningen is volslagen belachelijk! Dat de VVD, D66 en PvdA dit toch willen, betekent ofwel dat ze weinig benul hebben van de realiteit, ofwel dat ze weinig belang hechten aan sociaal beleid, waarin in Amsterdam ook ruimte is voor mensen met een minder dikke portemonnee. Het zou veel beter zijn om het aantal sociale huurwoningen niet in te laten krimpen en ondertussen te zorgen dat er ook woningen komen met een huurprijs tussen de 650 en 950 euro.

Daarvoor is er lokaal, landelijk n in Europa een ander beleid nodig. Brussel moet een einde maken aan de bemoeizuchtige regel dat gezinnen die meer dan 34.000 per jaar verdienen geen sociale huurwoning in mogen. Uit de berekening hierboven blijkt al hoe financieel onmogelijk een hogere huur is voor een gezin met zo’n inkomen. Landelijk moet er iets gebeuren aan de beschikbaarheid van woningen in het zogenaamde middensegment. Door de woningnood is er tussen de 680 en 950 euro per maand nauwelijks een huis te vinden. De regering zou de puntentelling voor de huurprijs ook moeten toepassen op de middeldure huurhuizen zodat er meer huur op maat komt. De stad moet ten eerste stoppen met de verkoop van sociale huur. Door de hoge huizenprijzen in onze stad leidt verkoop er direct toe dat een huis ontoegankelijk wordt voor een gezin met een laag tot middeninkomen. Ten tweede moeten er scherpe afspraken worden gemaakt met de corporaties. Die zijn opgericht voor betaalbare woningen, en dienen een flink deel van hun woningbestand voor lage prijzen te verhuren. Ten derde moet er een offensief voor nieuwbouw komen. De gemeente moet hindernissen wegnemen en investeringen aanjagen. Ook al was de SP tegen de verkoop van Nuon, de gemeente heeft er wel een flinke smak geld voor gevangen en dat geld moet niet op de plank blijven liggen maar gebruikt worden om de bouw aan te jagen.

De SP weigert te accepteren dat Amsterdam verwordt tot een reservaat voor mensen met een dikke portemonnee. Voor er uberhaupt te praten valt over verkopen van huurwoningen moeten we de wachtlijsten te lijf. Door te investeren, strakke afspraken te maken en te durven de confrontatie met Den Haag en Brussel aan te gaan, blijft onze stad ongedeeld en toegankelijk voor arm, rijk en alles daar tussenin.