Amsterdam

Onlangs lanceerde de SP de campagne 'Voor een sociaal Amsterdam'. In deze campagne, met als speerpunten wonen en kinderarmoede, wil de SP aandacht voor onderwijs, een toekomst voor kinderen, zorg naar behoefte, werk en goede plus betaalbare huisvesting. "Het is eigenlijk heel triest dat we campagne moeten voeren voor een sociaal Amsterdam," aldus SP-fractievoorzitter Laurens Ivens. Erik Bobeldijk, deelraadslid in Nieuw-West: "Er dreigt een tweedeling: binnen en buiten de ring, rijk en arm, autochtoon en allochtoon". Deelraadslid in Oost Tiers Bakker: "In de sociale huursector heerst structurele verwaarlozing". De sprekers zetten hiermee de toon voor deze editie van politiek café opSPraak.

Ivens: "We zijn de enige sociale partij. Hopelijk leidt de campagne tot een socialer Amsterdam, al zijn waarschijnlijk de gemeenteraadsverkiezingen van 2014 nodig voor andere beleidskeuzes." Voorlopig kent de campagne twee speerpunten: dreigende huurexplosie, waarbij de huur opgeschroefd wordt tot 4,5 procent van de WOZ-waarde en armoede onder kinderen. Een kind kiest niet voor armoede en onderwijs lijkt enkel weggelegd zijn voor kinderen met rijke ouders.



Gevraagd naar de huursituatie in de stadsdelen, komen uit zowel Oost als Nieuw-West schrijnende verhalen: verkrotting, uitstellen van onderhoud en het inhuren van slechte aannemers. Maar Bakker ziet ook lichtpuntjes: "Door de buurtonderzoeken en het goede contact met de bewoners, kunnen de woningbouwcorporaties bij de minste actiedreiging tot handelen bewogen worden." Werknemers van corporaties steunen doorgaans de SP-plannen, alleen de managers, het logge waterhoofd, realiseren zich de essentie van een woningbouwcorporatie niet. Verder ziet Bakker dat dankzij de crisis dure woningbouwprojecten nu uit kostenoverwegingen voorzien worden van een percentage sociale huurwoningen.

Ivens schetst de 'oude' situatie waarin de woningbouwcorporaties vriendjes waren met het college. Afspraken over bouwen, splitsen en slopen werden vlot gemaakt, maar tegenwoordig niet meer nagekomen vanwege geldgebrek. "Amsterdam maakt zichzelf klein, maar moet juist eisen stellen aan corporaties." Ivens bepleit 'naming and shaming' hetgeen al gerealiseerd is met het Ymere-meldpunt. Het aantal meldingen is inmiddels tot boven de tweehonderd opgelopen en de voorbeelden zijn vaak schrijnend. Het betreft klachten over achterstallig onderhoud, maar ook woedende reacties op de salarissen van bestuurders. Desondanks doet Ivens de woningbouwcorporaties een handreiking; eigenlijk zouden ze samen met politieke partijen en huurders moeten optrekken tegen de verhuurdersheffing van twee miljard euro.

Over naar het tweede speerpunt, kinderarmoede. Ivens vertelt dat meer dan 35.000 kinderen, oftewel een kwart van de kinderen in Amsterdam, opgroeit in armoede. Zo'n jeugd heeft een enorme invloed op je toekomstperspectief. Bobeldijk schetst de situatie in Nieuw-West: "Veel jongeren verlaten zonder afgeronde opleiding hun school, hebben geen voorbeeldfunctie en geen vangnet." Het college is aan de sociale kant, maar de vele 'Vogelaarwijken' maken het aanpakken van de armoede moeilijk. Bakker trekt de lijn van kinderarmoede naar armoede door: "Armoede is heel duur; het zorgt voor een stijging van zorgbehoefte, criminaliteit en de jeugd wordt verpest. Armoede gaat verder dan het instituut dat hier symbool voor staat: de voedselbank."

Het woord voedselbank verleidt Ivens tot een tirade: "Een voedselbank zou eigenlijk niet mogen bestaan. Het gebruik is dertig procent toegenomen. De wethouder zou zich hiervoor moeten schamen en alles uit de kast halen om armoede te bestrijden. Nu is er misplaatste trots op een elftal van grote bedrijven dat de voedselbank ondersteunt. In plaats daarvan investeert de stad in promotie voor toeristen en een stimuleringsprogramma voor hoger opgeleiden."

Hoe dit te 'vertalen' naar de straat? U kunt erop rekenen dat de SP de komende periode op de besproken onderwerpen actie gaat voeren om van Amsterdam een socialere stad te maken.