Amsterdam

Soms bevind je jezelf opeens op plekken waarvan je nooit had verwacht dat je er zou komen. Zo bevond ik me vorig jaar opeens bij het Amsterdamsch Studenten Corps, voor een debat. De glitter en glamour in het leven van een lokaal politicus, zelfs in Amsterdam, moet niet overschat worden. Erg aardig waren ze niet, in het begin. Maar na een paar grapjes (laten we niet vergeten dat er gratis wijn was) kreeg ik steeds vaker “voor een SP’er val je echt mee!” te horen. 

Niet alleen leden van het studentencorps zeiden me dit. Ik twijfel niet aan de goede bedoelingen die erachter zitten maar het is ook nogal beledigend. Een belediging voor mijn collega’s, mijn partijgenoten, mijn vrienden. Zuur zouden we zijn. Altijd maar tegen. Nooit eens een feestje, en zeker niet één die geld kost. Alsof we als permanente moppersmurfen door het leven gaan. 

Nou is het echt zo dat als je ergens tegen bent, je ook ergens voor bent. Het is ook zo dat als je de meest linkse partij bent en er wordt veel rechts beleid over je uitgestort, je daar moeilijk enthousiast van kan worden. Het is lastig grapjes maken over mensen die hun huis uit worden gezet omdat ze de huur niet meer kunnen opbrengen en de lonen niet stijgen. 

In de Amsterdamse raad horen we hetzelfde verwijt wel eens voorbij komen. Als het gaat over veiligheid, is de grootste discussie nu of we gemeentelijke handhavers moeten uitrusten met wapens. Een logische oproep van de handhavers, want steeds vaker krijgen ze te maken geweld. Steeds vaker worden handhavers ingezet voor taken die eigenlijk bij de politie horen. Je moet dan ook niet boa’s bewapenen, je moet zorgen dat de politie die taken weer kan doen.

Je ontkomt dan ook niet aan de analyse dat de toenemende harde criminaliteit die we in Amsterdam ervaren voor een groot deel veroorzaakt wordt doordat er veel te weinig politieagenten zijn. 17.000 agenten gaan met pensioen en toch besloot Rutte-2, het kabinet met VVD en PvdA, in 2013 geen nieuwe agenten meer aan te nemen. Nu zitten we in Amsterdam met de gebakken peren en de partij die nu het hardste roept om wapens voor gemeentelijke handhavers is dezelfde partij die mede verantwoordelijk is voor de chaos die is ontstaan, namelijk de VVD. Ik wijs ze daar graag op, omdat de stuitende lichtvaardigheid waarmee ze roepen om wapens voor boa’s niet gepaard gaat met grondige zelfkritiek. 

Onze veiligheid wordt zo al tijden geprivatiseerd. Het lijkt haast een tactiek. Eerst bezuinigen ze iets helemaal kapot, dan roepen ze dat het niet werkt en dat er oplossingen moeten komen, en die oplossing is toevallig altijd ontmanteling van publieke voorzieningen en privatisering. We zien het bij de politie, in de zorg en bij de publieke omroep. Onderdeel van de tactiek is ook, dat wanneer je het niet eens bent met de gemakzuchtige en desastreuze oplossing van privatisering, ze om het hardst roepen dat je zo zuur bent. “Kom dan eens met oplossingen!” Zo zijn we constant de zelf-gecreëerde problemen van die partijen aan het oplossen. En ze breken voorzieningen af, sneller dan wie dan ook ze weer kan opbouwen. Dat is niet de zuurheid van SP’ers, dat is de onbedwingbare privatiseringsdrang van de VVD. Geen gratis wijn kan daar tegenop. (Maar we kunnen het altijd proberen).