Amsterdam

Waar de afgelopen jaren veel beleid overgedragen is van het Rijk naar de gemeenten (gedecentraliseerd) is het vreemd dat dit op het gebied van wonen nog nauwelijks is gebeurd. Dit terwijl juist woningnood, huizenprijzen en leefbare buurten erg verschillend kunnen zijn tussen afzonderlijke steden.

De verwachtingen voor wethouders zijn terecht hoog, maar zonder een bevoegdheid om ook beleid te kunnen maken, leidt dit tot teveel teleurstelling. Terwijl politiek Den Haag vooral druk met zichzelf lijkt te zijn en weigert goed woonbeleid te voeren, zou het heel mooi zijn als gemeenten dit wel zelf kunnen doen.

Deze week liep ik maar liefst 3 keer tegen de hoge verwachtingen van Amsterdammers in een wethouder aan:

1.      Via AT5 deed juf Esmee een oproep om iets te doen aan haar woonprobleem. Samen met haar vriend wil ze graag in Amsterdam blijven, maar ze verdienen teveel voor een sociale huurwoning en te weinig voor een marktwoning, ‘want daar worden echt bizarre inkomenseisen en huurprijzen gevraagd’. Wat zou ik graag haar helpen. Maar het Rijk heeft bepaald dat ze geen corporatiewoning in mag en heeft de volle vrijheid gegeven aan marktpartijen om zelf te bepalen wie er in een woning komt te wonen, welke inkomenseisen ze hanteren en welke huurprijzen daarbij gevraagd worden. Terwijl ik dit verhaal via Twitter deel roepen veel Amsterdammers me op om op te treden. Graag: ik sta te popelen!

2.      Afgelopen donderdagavond was ik bij een bijeenkomst van de Amsterdamse FNV over wonen. De wensen vanuit de zaal waren dat er meer sociale huurwoningen moesten komen door de verhuurderheffing te schrappen, dat woningen waarvoor te veel huur wordt gevraagd onteigend kunnen worden en dat bizarre huurprijzen verboden worden. Allemaal terechte en begrijpelijke oproepen die helaas stranden bij de wetgever in Den Haag.

3.      Bij de strijd tegen vakantieverhuur (oa via Airbnb en Booking.com) grepen we als gemeente zelf in terwijl het Rijk niks deed. Tot ieders verbazing werden we juist hierbij op de vingers getikt door de hoogste rechter.

Ik ben het zo zat. In Den Haag lijkt helemaal geen oor te zijn voor de noden van de woningzoekenden. Ze hebben Wonen ondergebracht bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en lijken geen enkele behoefte te hebben aan het maken van beleid.

Zo ben ik al ruim 3 jaar bezig om iets voor elkaar te krijgen om te doen tegen de belachelijk hoge huurprijzen. Maar er zit geen enkel schot in. Amsterdam wordt onbetaalbaar, Amsterdammers worden verdrongen uit de eigen stad en degene die beleid kan maken om dit te voorkomen, kijkt weg.  

Dat wegkijken gaat ze goed af vanuit de ivoren torens van Den Haag. Want de woningzoekenden kloppen aan bij hun wethouders, en verlangen daar actie van. En wethouders kunnen best veel doen. We kunnen afspraken maken met corporaties (maar niet de financiële kaders die daarbij horen veranderen) en we hebben invloed op de nieuwbouw.

Met de corporaties hebben we afspraken om de voorraad zo maximaal mogelijk te laten groeien, omdat er echt een schreeuwend tekort aan betaalbare woningen is. En de nieuwbouw gaat als een malle in Amsterdam. We zitten in de derde bouwpiek van de afgelopen 100 jaar, en zijn momenteel druk bezig om ervoor te zorgen dat die nieuwbouw ook nog beter betaalbaar wordt.

Het grote probleem zit echter in de verhuurderheffing en de bestaande marktwoningen die in rap tempo onbetaalbaar worden. En daar gaat het Rijk nou net over.

Wat mij betreft is het tijd dat we de grote problemen op de woningnood aanpakken. Dat we de verhuurdersheffing afschaffen. Dat we wat gaan doen aan de belachelijke huurprijzen die verhuurders mogen vragen. Amsterdam is van Amsterdammers, niet van het grote geld. Dus Den Haag: geef gemeenten de ruimte. Mijn handen jeuken!