Amsterdam

Wat een heftige tijd! Amsterdammers zijn ziek, Amsterdammers maken zich zorgen, Amsterdammers verliezen hun inkomen en hun onbevangenheid. Waar iedereen de dupe is van deze Coronacrisis, heb ik toch vooral te doen met de meest kwetsbare Amsterdammers. Stadgenoten die ziek zijn en stadgenoten die zorg nodig hebben die nu niet geleverd kan worden. Je zult maar afhankelijk zijn van die fysiotherapeut, thuishulp nodig hebben of afhankelijk zijn van voedselhulp terwijl de winkels leeggehamsterd zijn. Deze mensen vangen de hardste klappen. Ze maken zich niet alleen zorgen, maar zijn nu al de dupe.

Ondertussen lees ik steeds meer verhalen over organisaties die om hulp vragen. Van horeca tot cultuurinstellingen en van bouwbedrijven tot opvangorganisaties. Vaak begrijpelijke noodkreten. Noodkreten die mij aan het hart gaan. Noodkreten om gemeentelijke hulp en gemeentelijke bemoeienis, ook van organisaties die vaak juist stellen dat de overheid zich zo min mogelijk met hen moet bemoeien. Ik put daar hoop uit. Laten we dat gevoel meenemen, ook als we de crisis uit zijn. We kunnen moeilijke tijden alleen maar samen doorkomen, laten we de goede tijden dan ook samen vieren: overheid en organisaties. Solidair, niet ‘ieder voor zich’.

Het is misschien verrassend om van een socialist te lezen, maar juist voor de gemeente maak ik mij ook  zorgen als voor elke hulpvraag van elk bedrijf of organisatie de gemeenteportemonnee zou moeten worden getrokken. Dat zit zo. Een gemeente moet elk jaar een sluitende begroting maken, oftewel er mag geen verlies gemaakt worden. Dat staat in de wet. Al die Coronakosten zullen dus gecompenseerd moeten worden op de gemeentebegroting. Dat is dus anders dan bij de regering, die miljarden verlies mag maken. Het zou natuurlijk mooi zijn als de minister van Financiën voor deze periode óók geld uittrekt om de gemeentetekorten te helpen betalen. Maar als de minister dat niet doet, dan zijn er grofweg nog maar 2 opties. We kunnen de lasten van de Amsterdammers verhogen of snijden in de publieke uitgaven. Nu weten we allemaal wel iets waar de gemeente op zou kunnen bezuinigen. Maar over het algemeen kan je wel zeggen dat publieke uitgaven er juist zijn om dingen te betalen die niet vanzelf gebeuren, en mensen te ondersteunen die op een achterstand staan.

Mijn oproep is dan ook eenvoudig. Laten we voor elkaar zorgen in deze crisis. Laten we allemaal ons best doen om de verspreiding zoveel mogelijk te voorkomen en een beetje lief zijn voor elkaar. Maar laten we ook voor elkaar zorgen na de crisis. Dat betekent dat we met elkaar moeten zorgen voor een goede en eerlijke verdeling van de kosten hiervan. En niet de rekening op een plek leggen waardoor straks er zo hard bezuinigd moet worden door de overheid dat de meest kwetsbare mensen ook na de crisis de rekening nogmaals gepresenteerd krijgen. Solidair door de crisis, solidair uit de crisis. Laat niet de zwakste tweemaal de dupe zijn!